Terugblik op onze hele eerste week

Even goed terughalen wat er allemaal is gebeurd na onze eerste dag, best wel veel eigenlijk. Tja de jongens zijn het wel gewend dat we best veel doen op onze reizen. Maar hier is het schakelen ivm de warmte, vooral Marron is 's avonds echt enorm moe en wilt liefst 21 uur naar bed; dat lukt niet erg. Vaak eten we pas om 20 uur, is er vergadering of krijgen we - of gaan we zelf op- visite....

Dinsdag is er een actie om 8.30; we stonden om 7 uur op en vertrekken keurig om 8 uur, maar helaas vertrouwen we op google maps.... We worden de verkeerde kant uit gestuurd... Afijn toen we er kwamen was het groepje weg, maar gelukkig was er nog iemand thuis, die even voor ons belt... Ja we vinden ze en zodoende ' proeven' we voor het eerst hoe prediken hier is! Zó ontzettend gemakkelijk dus... Precies zoals we ons hadden voorgesteld. De mensen zijn enorm beleefd en vrijwel iedereen laat je uitspreken, er bestaat een groot respect voor god (sdienst). Enorme verscheidenheid in het gebied: hindoes, ebg ( evangelische br. Gemeenschap), volle evangelie, moslims en indianen (met hun eigen riten)! Maar iedereen zegt toch eigenlijk "er is maar één god", en zeggen daarmee eigenlijk dat je gewoon respectvol moet luisteren als iemand over god spreekt. Het is heerlijk want je krijgt overal de gelegenheid iets te vertellen. Je moet zelf onderscheiden of je meer tijd krijgt en dus of men ontvankelijk is voor meer informatie; bij velen kun je een filmpje laten zien.
Even rusten na de velddienst, maar kort want we willen eigenlijk nog van alles doen....eerst maar wat voorbereidingen want morgen is er vergadering. Intussen gaat het heel erg hard regenen! Goed dat we nog niet op weg waren naar een rivierstrandje...
Elke dag komt er een fikse bui rond 15 uur of later... Die zeker een half uur duurt..zo'n echte tropische bui - op zich heerlijk hoor!!!!!!-, maar de ( vele! zand-) wegen veranderen wel in modderpoelen...
's avonds weer bij een warung eten: we hoeven er alleen maar de weg voor over te steken! Het eten is een feest .... (vooral voor Frederik en dan wel een feest van ...herkenning!); veel javaans eten en ook veel andere dingen doen ons hier aan Indonesia denken! Saté, bami, nasi, pisang goreng , sotoh (saouto) , loempia, en ook een soort tjendol! Maar ook het intense groen van de natuur, de palmen, de warmte natuurlijk, maar ook de stalletjes langs de weg en helaas ook de aanwezige armoedige huisjes/ hutjes. Veel monden in het gezin die gevoed moeten worden.... Gelukkig is het hier wel redelijk vruchtbaar en water is er voldoende ( ze willen dit zelfs als export produkt gebruiken).

Op woensdag weer vroeg op; er was ons vertelt dat we iemand bij de markt in de buurt kunnen vinden die straatwerk doet; er wordt veel geappt/ gebeld, maar de communicatie is hier toch wat anders... We vinden hem en haar niet... We zijn niet zomaar uit het veld geslagen....we gaan gewoon als gezin straatwerk doen. Ze hebben alleen maar op dinsdagmorgen en vrijdagavond en dan het weekend acties... ( ik begrijp dat ze zo veel adressen hebben dat ze die zelf gaan doen) we zijn af en toe op onszelf aangewezen, maar we zien het maar als uitdaging om vrijmoediger te worden: en gelukkig lukt dat aardig! Niet te geloven soms hoe gemakkelijk Marron en Julien dat zelf ook doen; ook nog een stimulans voor ons. Soms loopt Marron een eind bij Frederik vandaan omdat hij vind dat hij het zelf wel kan en het wat kinderachtig vindt om naast zijn vader te lopen. Later brengt hij steeds met enorm enthousiasme verslag uit! Hij is enorm onder de indruk dat iedereen wilt luisteren en biedt overal traktaten en tijdschriften aan...Thuis praten we nog even door over alle verschillen tussen de religies en ook bespreken we de sociaal-economische crises in suriname. We kunnen dit n.l. ook goed gebruiken als gespreksonderwerpen bij mensen. Het houdt mensen erg bezig. Sommige beginnen er zelf over. Julien viel het op dat er ook op muren staat: 'Bouta moet weg'. Een hindoestaanse man ( de kapper waar Marron dinsdag 'smiddags en Julien 's avonds nog geknipt zijn ),meneer Herald, begint er ook over en zegt dat ( wanneer Frederik aangeeft dat er toch ook verkiezingen zijn) de ene na de andere leider corrupt is, ze doen niet zo veel voor elkaar onder; dus ja wie zou je moeten kiezen? ( de president wordt trouwens door het parlement gekozen...) Een mooie gelegenheid om een traktaat over gods koninkrijk aan te bieden... Trouwens dat kun je hier continu, welke gelegenheid zich maar voor doet! Geen enkele situatie is te gek, niemand heeft hier vrees wat een ander ervan vindt dat ze met ons praten en het maakt ook niet uit welk onderwerp... Je merkt dat mensen op zich van praten houden en het lijkt of ze altijd wel wat tijd voor je hebbben...
Na het nieuwe kapsel van Marron tijd voor een duik! Maar 'colakreek' ( dit schijnt trouwens niet de bijnaam van het bruine water te zijn, maar vanwege de amerikaanse militairen uit het verleden die steeds cloa meebrachten...) is wat ver... De gids geeft een wat kleiner picknick plekje aan: Parabello. Het blijkt helemaal uitgestorven. Maar ziet er ook verpauperd uit. Een flinke hobbelweg ernaartoe,een voormalige plantage (Onoribo -Sandra vertelt later dat haar tante daar woont-). Het doet ons allemaal buiten Lelydorp en richting Zanderij al erg 'jungle achtig' aan. We zien er allemaal vanaf om het water in te gaan ( geen net tegen de piranha's zoals bij colakreek)... Het bruine water lokt niet erg, want : wat zit er in dat water? Ik zou het nog wel willen, maar kan niemand overhalen mee te gaan. Maar we genieten enorm van het prachtige (Amazone achtige) uitzicht! Sandra maakt het verhaal later allemaal nog erger; niet alleen piranha's maar je moet ook uitkijken voor de slangen; ze vertelt echt wat nare, enge verhalen....We moeten op tijd terug voor het bezoek wat we van Sandra en Ragender Hieralal ( neef van Lies per toeval ontdekt....... ; ee zochten een pak n.l. Voor Ragender en dachten aan het postuur van Munilal..... Hoe komisch dat dus dit kostuum bij Lies haar neef terechtkomt.....) krijgen , ze zijn in de speciale pionierdienst. Later vertelde ze dat ze speciaal zijn toegewezen aan de hindoestanen ( sranami veld). Ze willen daar speciaal een gemeente voor oprichten. Dus hebben ze een enorm groot gebied. Leuk hun ervaringen en vooral ook hun tips te krijgen...Het kostuum wat we mee hadden van Munilal wordt gegeven; de pioniers/ spec. hebben het hier echt niet breed denk ik. Maar het wisselt enorm onder de br. En zst. ( zie ook bij vergadering wo.avond). Sommigen hebben het best goed, maar velen daarvan hebben ook voor jaren in Nederland gewoont merken we. De broeders dragen alleen een kostuum met het avondmaal en congres. Vandaar dat ze er vaak maar 1 hebben ( soms hebben ze echt niet veel uit te geven en dragen ze deze wel meer dan 10 of 20 jaar).
's Avons is de vergadering; die begint om 18:45.
Plaatselijke behoeften gaan over het rondkomen in deze crisis van Suriname. Er wordt een prijzend woord gegeven dat ze er allemaal altijd zijn, in plaats er bv. voor te kiezen een bijbaan op de vergaderavond te nemen ( veel mensen schijnen naast een fulltime baan nog een bijbaan aan te nemen ). Maar ook wordt er raad gegeven om niet veeleisend te zijn om persé dezelfde levensstandaard te willen behouden. De bijbelse raad 'tevreden te zijn' en ook om een 'éénvoudig' leven te leiden. De middelen voor levensonderhoud zijn duur en vooral ook kosten voor electra etc. zijn enorm gestegen. Er wordt ook een resolutie aangenomen ivm de kosten te dekken in dit verband mbt de koninkrijkszaal. Mooie evenwichtige raad.
Na afloop van de vergadering gaan we actief(!) op zoek naar afspraken om samen te werken voor de zaterdag en zondagactie. Als je zelf heel doelbewust actie onderneemt gaat het. Men is ook hier best van het 'kat uit de boom kijken'! ( hoe zou dat nou zijn in het sranatongo?????)

Op donderdag hebben we gelukkig voor het eerst wat contact over straatwerk met een echtpaar die we eigenlijk dinsdag al met straatwerk en / of het karretje hadden kunnen ontmoeten.... Wel weer uniek te zien dat ze dus over de hele wereld worden ingezet ( de karretjes), maar hier gaat dat echt super vertelt de zst; mensen komen zelf élke week hun tijdschriften halen, ze hebben geen enkele moeite op je af te komen ( wat minder terughoudend dan in nederland dus). Ik sprak mensen aan op straat en verschillenden vertelden dat ze altijd wat lectuur halen bij dit echtpaar.....
Julien staat trots bij het karretje en wij doen dan een rondje straatwerk. Later maakt hij Marron jaloers dat hij lekker drinken mocht gaan kopen met de br. ( ja wie laat zijn kind nou zo maar over aan onbekenden aan de andere kant van de wereld? Dat kan toch echt alleen bij ons....?)
Deze middag gaan we dan toch echt even zwemmen bij cola kreek: ook daar kunnen we heel eenvoudig, zonder moeite getuigenis geven aan de beheerdster....dát verhaal vertellen we later!
Daar eten we ook wat, intussen kun je terwijl je wacht een praatje aanknopen en daarna verweef je gemakkelijk wat getuigenis.... Ze vertelde bv nl over de opvoeding van haar enige kind, ze vind de kinderen tegenwoordig veeleisend. Ze verwachten veel dure dingen van ouders zei ze. Daar kon ik wel wat voor opzoeken... Zodoende had ik een wt die een artikel heeft over de pubertijd die enigzins op ons gesprek aansloot... Toen ik het eten aannam was ze zelf gaan opruimen omdat ze gingen sluiten. Een indiaanse vrouw gaf het eten aan mij, ik vroeg haar de andere dame nog te roepen voor de wt; snel 'schoot' ze weg om haar te halen. Later vroeg de beheerdster mij of ik de dame niet had gesproken omdat ze ook een getuige is! Ze zijn erg verlegen zij ze, de indianen, vandaar dat ze mij het niet had gezegd....iIn de buurt van Zanderij wonen veel indianen, het ziet er echt armoediger uit. Oo de terugweg zien we daar ook de koninkrijkszaal: hierdoor begrijp je goed hoe we wereldwijd elkaar steunen om de zalen te kunnen bouwen. Dwz. Het is puur functioneel, maar echt primitief ( zie foto); wát een waardering krijg je weer voor je eigen koninkrijkszaal....