4e week

Maandag
Deze ochtend alles opnieuw ordenen en uitzoeken wat wel en niet mee moet op de boot naar Apoera. We worden aangeraden een doos met houdbaar voedsel/ boodschappen mee te nemen, want in Apoera is alles 2 x zo duur en niet alles te krijgen. Marjan kan in no time een warme maaltijd op tafel zetten. Het wordt toch weer haasten omdat we zo gezellig kunnen tafelen met Stef en Marjan. We bellen de bootsman en hij wilde eigenlijk al vertrekken... Hij geeft ons 15 min. Op de boot kunnen we nog net aan een plekje veroveren om onze hangmat te knopen. Wel nodig want we zullen bijna 9 a 10 uur op deze boot doorbrengen. Op de boot gaat ook veel winkelvoorraad mee ( vooral ook veel parbobier voor inheemsendag morgen)...

Dinsdag
Beetje rustig aan en rondkijken op inheemsendag in het dorp. Apoera is heel klein en geeft je echt het gevoel in de binnenlanden te zijn.Het dorp is landelijk maar direct eromheen is echt pure jungle. Er is een grote zandweg die doorloopt naar Zanderij ( richting Paramaribo), dezelfde weg die de toeristenbureau's gebruiken voor de blanche marie ( en avanavero-) watervallen. Dit is een slechte weg en als het tegenzit doe je er 8 uur over ( met een 4 wheeldrive). Het wordt je niet aangeraden deze weg alleen te rijden ivm pech ( onze gids zal hier later wat nare verhalen over vertellen....)
Bij de inheemsendag doen de indianen moeite hun zelfgemaakte sieraden te verkopen en hapjes en sapjes en dus natuurlijk ook wat oorbelletjes/ armbandjes; ze gebruiken daar zaden, potjes, etc voor. We proeven van alles wat. We ontmoeten er bijbelstudies en broeders en zusters en hun kinderen, sommigen verkopen er hun hapjes. Ze moeten veel moeite doen om wat inkomen te vergaren, er zijn weinig mogelijkheden. Veel indianen leven nog van de natuur, van jagen en vissen, wat verbouwen en het houden van kippen ed. Morgen gaan we ook in hun dorp een kijkje nemen.

Woensdag
Vandaag gaat de man van de vrouw waar de kamers van huren met ons als gids op pad naar de blanche marievallen. Inbegrepen is het warme eten wat zijn vrouw meegeeft.
De rit duurt zo'n 2 a 2,5 uur. ( en dat dus heen en terug...!) Helaas zien we geen dieren onderweg... Het laatste stuk is echt een avontuurlijk pad met omgevallen bomen, kuilen en flinke heuvels... Op een gegeven moment staakt de auto halverwege zo'n klim! Allemaal er snel eruit en de gids gaat aan de auto 'sleutelen'; even schrikken, maar gelukkig binnen een kwartier kunnen we verder.
De watervallen zijn prachtig! Super, maar helaas kunnen we er niet onder... Het water is té hoog, je zou zo meegesleurd worden!
We lopen een stukje door de jungle en vangen al de jungle geluiden op, vooral veel vogels en ook ara's. Helaas ook op de terugweg zien we geen wilde dieren. Ook de vissers die we onderweg opzoeken hebben niets gevangen!

Donderdag
Rustig dagje na de avontuurlijke dag van gisteren.
We gaan lekker zwemmen in de rivier. De dochters van Wendy gaan met ons mee. Er is niet echt een strandje ofzo, dus springen we, net als de kinderen uit het dorp met kleren en al, van de steiger waar we ook met de boot aanmeerden.
's Avonds is er vergadering. Opvallend is dat er veel zusters en kinderen zijn, en wel ook mannen maar weinig broeders. Dus de zusters hebben taken als: lectuur/ microfoonlopen/ voorlezen, etc.

Vrijdag
Er is velddienst 's morgens. Het is zó warm en een felle zon dat velen hier een paraplu of hoedje moeten gebruiken. Meer dan 11/2 uur kan je hier eigenlijk niet achter elkaar werken. We werken met de uitnodigingen voor het congres ( in Paramaribo; 2 nederlandse ( gebarentaal vertaling) 1 engelse ( ook in het portugees vertaald) 2 sranatongo ( ook in haïtiaans vertaald) en 1 saramacaans congres ( ook via streaming in het chinees)en dan ook nog een congres diep in het binnenland in Gakaba - daarheen moet je met auto en dan nog ong. 8 uur met de boot (álles meeslepen!! Eten,videoschermen, etc etc.) Velen reageren heel positief, want een groot deel van het dorp zal met de zomervakantie naar de stad gaan om of familie te bezoeken en /of spullen te (ver-)kopen. Sommigen hebben een brommer, een enkeling een auto maar de meesten lopen dus, wat de dienst betreft.. Pfffff echt vermoeiend alles lopend te doen in de brandende zon. Wat zijn wij toch enorm verwend met luxe auto's met airco, navigatie etc. De benzine moeten ze via iemand mee laten komen met de boot ( daar moet je dus iemand voor kennen die het haalt voor je in Nickerie en voor je op de boot laadt): er is dus geen tankstation, geen bank, etc etc in Apoera. Slecht een paar kleine 'supermarktjes' met heel beperkte voorraad ( en erg duur vanwege importeren dus) Groente en fruit moet je zelf kweken en anders op de markt ( groot woord voor 2 kleine tafels) kopen op zaterdag. Ook niet eenvoudig om aan werk te komen hier. Het enige grote bedrijf wat er is heeft veelal goedkope werkkrachten uit venezuela. De pionier -Kenny-,waar Marron mee werkt vandaag, heeft daar ontslag genomen omdat hij gedwongen was te werken op vergadertijden. Hij heeft zelf een heel klein huisje gebouwd. Het is bijna klaar, de wc en douche moeten nog afgewerkt worden. Hij heeft er totaal 3 jaar over gedaan ( met een beetje hulp) omdat elke keer zijn geld op was. Lokale mensen zeiden hem gewoon een gat te maken als wc. Maar dat weigerde hij en zodoende moest hij af en toe terug naar Nickerie voor werk. Nu verbouwt hij groente en verkoopt dat om aan inkomen te komen. Hij blijft hier ondanks tegenslagen en uitdagingen om de gemeente te ondersteunen.
's Middags zouden we gaan vissen met een br. ( nog niet gedoopt) Wendy, maar eerst om af te koelen moeten we toch na de dienst even een duik nemen! Helaas komen we door het zwemmen wat laat bij Wendy, dus spreken we af morgenmiddag te gaan ( het wordt hier al om 18:30 schemerig en 19:00 uur écht pikkedonker!) Wat een gezellig gezin! Ze leven echt super eenvoudig - voor westerse begrippen armoedig-( daar kozen zij min of meer wel bewust voor, de familie woont in Saramacca waar er iets meer mogelijkheden zijn) maar zijn enorm hartelijk! Ze maken gebakken banaan voor ons, we krijgen fernandes en verse kersen / sinaasappels uit hun tuin ( ze delen het minimale wat ze hebben!) en we blijven op een bankje voor hun huis tot 's avonds laat kletsen. We hebben zoveel gemeen dat het lijkt alsof we elkaar jaren goed kennen, het voelt zó bijzonder hier in de jungle 'familie' te hebben! En het gesprek gaat verder dan koetjes en kalfjes.... We spreken over opvoeding, problemen in het huwelijk en de invloed om ons heen ( Anette maakt zich zorgen om haar dochters - 11 en 13 jaar-, veel meisjes van 14 hebben hier al een kind en veel zijn hiv drager! Mn in dit dorp), ze praat veel met ze en vertelt over haar eigen jeugd en haar gemaakte fouten. Ze probeert een vriendin voor haar dochters te zijn. Rond 22:30/ 23:00 uur gaan we terug lopen. Onze trouwe ( fidèl!!) hond - van degene waar we de kamers van huren - die ons ècht overal volgt is al naar zijn huis terug zelfs.....

Zaterdag
Velddienst. Een leuke ervaring is van een onderwijzer ( er zijn speciale onderwijzers woninkjes - enorm klein!!! Zie foto: het zijn nb 2 huisjes aan elkaar, ze hebben dus maar een half huisje); hij had van een br. die voor ons liep al een uitnodiging ontvangen ( korte aanbiedingen zoals bij ons) maar riep ons toch even te komen. Hij lag voor zijn huis in zijn hangmat en was het programma aan het door kijken. Hij wilde graag de dag meemaken dat het over Job zou gaan, dat leek hem facinerend. Hij zei ons dat het nodig was eerst de bijbelteksten die erbij staan te lezen zodat je je kunt inleven waar het over gaat... We konden kort de geschiedenis van Job bespreken. Hij zei dat hij in die periode toch in Paramaribo zou zijn en wilde uiteindelijk toch wellicht graag álle dagen gaan...hij bedankte ons dat we hem uitleg wilden geven.
's Middags gaan we dan toch met de jeep met Wendy en zijn gezin op pad... Weer de jungle in : om te vissen. Aangezien velen alleen vis of vlees kunnen eten wanneer ze dit zelf vangen zijn er dus meer vissers; het is druk op de visstekjes en we besluiten eerst in een kreekje te zwemmen; wat een zuiver en heerlijk koel water! Paradijselijke omgeving! Center parcs heeft het hier vast van gepikt! Daarna gaan we echt vissen: allemaal (!) vangen we achter elkaar!!! 's Avonds eten we ons eigen - krokant gebakken- visjes.... Julien mag een nachtje bij Wendy slapen...

Zondag
Laatste dag in Apoera. 's Ochtends vergadering. 's Middags willen we even zwemmen, maar de keus is óf dat óf naar de broadcast om 17 uur. Het lijkt of je dan meer dan genoeg tijd hebt, maar een wandeling van een half uur in de brandende zon om te gaan zwemmen doe je hier niet even.... We koken hier (altijd) tussen de middag. Daarna vast inpakken voor de boot van 22 uur. De broadcast is gezellig... Met ijsjes na afloop die de kinderen uitdelen. Ik heb zelf koekjes gebakken met banaan en versierd met hagelslag.... ( beetje improviseren...): ze waarderen het heel erg... Daarna gaan we nieuwe liederen oefenen! ( zowel nederlands als engels - het is eigenlijk een engels gemeente, vanwege vele guyanen die er wonen), schept echt weer een band van eenheid...!